Έρχονται Χριστούγεννα: Καιρός για παραμύθια!

[Admin]

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Τι κρύο που έκανε!

Έπεφτε χιόνι και κόντευε να νυχτώσει. ‘Ήταν η τελευταία βραδιά του χρόνου, η παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Μέσα σ’ εκείνο το κρύο και σ’ εκείνο το σκοτάδι, ένα φτωχό κοριτσάκι περπατούσε στο δρόμο, χωρίς να φοράει τίποτα στο κεφάλι του, ούτε στα πόδια του.

Η αλήθεια είναι πως, όταν βγήκε από το σπίτι της, φορούσε παντούφλες, αλλά δεν της κράτησαν πολύ: ήταν κάτι μεγάλες παντούφλες, που τις είχε λιώσει η μητέρα της, τόσο μεγάλες ώστε η μικρή τις έχασε, καθώς έτρεξε να περάσει το δρόμο, ανάμεσα σε δυο αμάξια που λίγο έλειψε να την χτυπήσουν. Τη μια την έχασε. Την άλλη, τη βρήκε ένα παιδί και την πήρε μαζί του, για να τη δώσει στην αδερφούλα του, να την κάνει κούνια για την κούκλα της.

Το κοριτσάκι βάδιζε ξυπόλητο και τα πόδια του είχανε μελανιάσει από το κρύο. Μέσα στην τσέπη της κουρελιασμένης ποδιάς της είχε ένα σωρό σπίρτα. Στο χέρι της κρατούσε κι άλλα κουτιά γεμάτα, γιατί αυτή τη δουλειά έκανε: πουλούσε κουτιά με σπίρτα στους δρόμους
Όμως εκείνη την ημέρα δεν είχε πουλήσει ούτε ένα κουτί, γιατί οι άνθρωποι έτρεχαν να προφυλαχτούν από το κρύο κι από το χιόνι, και κανείς δε στεκόταν για ν’ αγοράσει σπίρτα. Δεν είχε πουλήσει ούτε ένα κουτί και δεν είχε ούτε μια δεκάρα στην τσέπη της.

Το κοριτσάκι πεινούσε και κρύωνε κι ήταν αδύνατο, κι έτρεμε ολόκληρο.
Η καημένη η μικρούλα!

Οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν στα ξανθά της μαλλιά, που σχημάτιζαν μπούκλες γύρω απ’ το λαιμό της. Τα φώτα έκαναν να λάμπουν τα τζάμια των παραθυριών κι έφτανε ως το δρόμο η μυρωδιά από τα πουλερικά που έψηναν στις κουζίνες. Ήταν παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σε μια γωνιά, ανάμεσα σε δυο σπίτια.

Το κοριτσάκι πάγωνε όλο και πιο πολύ, αλλά δεν τολμούσε να γυρίσει σπίτι της: θα πήγαινε τα κουτιά με τα σπίρτα, κι ούτε μια δεκάρα. Ο πατέρας της θα τη μάλωνε κι άλλωστε, μήπως και μέσα στο σπίτι της δεν έκανε τόσο κρύο; Έμεναν ψηλά, σε μια σοφίτα, κι ο άνεμος φυσούσε ανάμεσα απ’ τις τρύπες της σκεπής, μ’ όλο που τις πιο μεγάλες τις είχανε βουλώσει με άχυρο και με κουρέλια. Τα καημένα τα χεράκια της δεν τα’ νιωθε πια από το πολύ το κρύο .Ένα σπίρτο θα τα ζέσταινε λιγάκι.

Αν τολμούσε να βγάλει ένα, μονάχα ένα, απ’ το κουτί και να τ’ ανάψει να ζεστάνει τα δάχτυλά της; Τράβηξε ένα: κριτς! Πώς έλαμψε! Πώς άναψε! Ήτανε μια φλογίτσα καθαρή και ζεστή κι έμοιαζε με κεράκι, καθώς τη σκέπασε με τις χούφτες της. Τι παράξενο φως!

Έμοιαζε τώρα μ’ ένα κοριτσάκι, καθισμένο μπροστά σε μια μεγάλη σιδερένια σόμπα, που το σκέπασμά της ήτανε γυαλιστερό. Η φωτιά έκαιγε εκεί μέσα τόσο υπέροχα και ζέσταινε τόσο καλά!

Αλλά τι έγινε;

Μόλις το κοριτσάκι άπλωσε τα ποδαράκια του για να τα ζεστάνει, η φλόγα έσβησε και η σόμπα εξαφανίστηκε.

Η μικρούλα βρέθηκε καθισμένη στη γωνιά της, ανάμεσα σε δυο σπίτια, και κρατούσε στο χέρι της ένα σπίρτο καμένο.

Άναψε και δεύτερο σπίρτο, και, καθώς η λάμψη έπεσε πάνω στον τοίχο του σπιτιού, ο τοίχος έγινε διάφανος σαν ατμός.

Το κοριτσάκι μπορούσε τώρα να δει ένα μεγάλο δωμάτιο, όπου ήταν στρωμένο ένα τραπέζι, με κάτασπρο τραπεζομάντιλο, με πιάτα από πορσελάνη που αστραφτοκοπούσαν και με μια μεγάλη πιατέλα, όπου μια χήνα ψητή άχνιζε και σκόρπιζε μια ορεχτική ευωδιά.

Τι έκπληξη! Τι ευτυχία!

Ξαφνικά, η ψημένη χήνα πήδησε από την πιατέλα και κύλησε στο πάτωμα, με το πιρούνι και το μαχαίρι καρφωμένα απάνω της. Κι η ψημένη χήνα κύλήσε ως εκεί που καθότανε το φτωχό κοριτσάκι.

Αλλά το σπίρτο έσβησε και, μπροστά στη μικρούλα, ορθώθηκε πάλι ο χοντρός και κρύος τοίχος των σπιτιών.

Άναψε αμέσως και τρίτο σπίρτο.

Και τότε το φτωχό κοριτσάκι είδε πως καθόταν κάτω από ένα υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ήτανε πιο μεγάλο και πιο πλούσια στολισμένο, από κείνο που είχε δει, τα περασμένα Χριστούγεννα μέσα από τη τζαμένια πόρτα, στο μέγαρο του πλούσιου εμπόρου.

Χίλια κεράκια ήταν αναμμένα πάνω στα πράσινα κλαδιά του και κάτι πολύχρωμες εικόνες, σαν εκείνες που στολίζουν τις βιτρίνες των μαγαζιών, θαρρείς και της χαμογελούσαν.

Το φτωχό κοριτσάκι σήκωσε τα δυο του χεράκια.

Το σπίρτο έσβησε.

Όλα τα κεράκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ανέβαιναν, ανέβαιναν και τότε είδε πως δεν ήταν κεράκια, αλλά αστέρια.

Ένα απ’ αυτά τ’ αστέρια έπεσε και χάραξε μια φωτεινή γραμμή στον ουρανό.

«Κάποιος πεθαίνει» μουρμούρισε το κοριτσάκι.

Γιατί η γιαγιά του, που μόνο εκείνη ήτανε καλή γι’ αυτό, αλλά δεν ζούσε πια, έλεγε συχνά:

«Όταν πέφτει ένα αστέρι, μια ψυχούλα ανεβαίνει στο Θεό.»

Το φτωχό κοριτσάκι άναψε άλλο σπίρτο. Μέσα στη λάμψη του, παρουσιάστηκε η γιαγιά της που της χαμογελούσε.

«Γιαγιά», φώναξε η μικρούλα, «πάρε με μαζί σου. Όταν θα σβήσω το σπίρτο, ξέρω πως δε θα είσαι πια εδώ. Θα χαθείς, όπως χάθηκαν η αναμμένη σόμπα, η ψημένη χήνα και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.»

Πήρε το κοριτσάκι στην αγκαλιά της η γιαγιά, και πέταξαν κι οι δυο χαρούμενες, μέσα σ’ εκείνη τη λάμψη. Δεν υπήρχε πια ούτε κρύο, ούτε πείνα, ούτε αγωνία. Ήταν κοντά στο Θεό!

[Admin]

ΤΟ ΑΓΓΕΛΑΚΙ ΤΗΣ ΦΟΥΝΤΩΤΗΣ ΓΙΡΛΑΝΤΑΣ

-Έρχονται τα Χριστούγεννα! φώναξε χαρούμενα ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο μικρός άγγελος.

Η Χριστουγεννιάτικη φουντωτή γιρλάντα με τους εφτά αγγέλους που κρέμονταν από πάνω της, τινάχτηκε ολόκληρη.

-Μας ξύπνησες! διαμαρτυρήθηκαν οι άγγελοι με μια φωνή.

Τι σε έπιασε και φωνάζεις ξαφνικά;

-Έρχονται! Έρχονται τα Χριστούγεννα! φώναξε και πάλι ο μικρός άγγελος.

Οι άλλοι άγγελοι χασμουρήθηκαν.

Ίσιωσαν τα χάρτινα φτερά τους που ήταν σκεπασμένα με λείο και μαλακό ύφασμα και ρώτησαν το μικρό τους αδερφό.

-Και εσύ που το ξέρεις; Μέσα σε αυτό το κουτί που είμαστε κλεισμένοι, δεν έχουμε ούτε ημερολόγια, ούτε ρολόγια. Πως μπορούμε να ξέρουμε τι εποχή είναι, αν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τη στιγμή που κάποιος θα ανοίξει το καπάκι από το κουτί και θα μας τοποθετήσει με τα άλλα στολίδια πάνω στο δέντρο.

-Κι όμως εγώ ξέρω πως έρχονται τα Χριστούγεννα! Τα μυρίζω!

Οι άγγελοι της φουντωτής γιρλάντας έξυσαν συγχρονισμένοι σαν χορευτές μπαλέτου, το φτιαγμένο από γουνίτσα φωτοστέφανο στο κεφάλι τους.

-Τα μυρίζεις; απόρησαν! Α, εσύ είσαι τελείως χαζούλης!

-Μα ναι! επέμενε ο μικρός άγγελος. Τα μυρίζω στον αέρα που έχει γίνει υγρός και βαρύς. Στη μυρωδιά από τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι. Στα γλυκά με κανέλα και μέλι που φτιάχνουν στην κουζίνα του σπιτιού. Έρχονται Χριστούγεννα σας λέω!

-Εμείς το μόνο που μυρίζουμε εδώ μέσα είναι κλεισούρα και σκόνη. Κοιμήσου μικρέ. Έχουμε καιρό ακόμα μέχρι τα Χριστούγεννα του είπαν οι άγγελοι και ξάπλωσαν πάνω στο βαμβάκι που είχαν για στρώμα για να μη τσαλακωθούν και σκιστούν.

Όμως ο μικρός άγγελος, ο τελευταίος στη φουντωτή γιρλάντα με τους αγγέλους, δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την χαρά και την προσμονή. Έφταναν τα Χριστούγεννα και επιτέλους θα βρισκότανε και πάλι πάνω στο στολισμένο δέντρο. Εκεί μπορούσε να βλέπει όλο το σπίτι, στολισμένο με γκι και κορδέλες.

Να λιγουρεύεται το γιορτινό τραπέζι με τα γλυκά και τα φαγητά που μοσχοβολούσαν. Να λικνίζεται στο ρυθμό των όμορφων τραγουδιών που ηχούσαν παντού και να χαίρεται με τα γέλια, τα παιχνίδια και τις κλεφτές ανυπόμονες ματιές των παιδιών στα κουτιά με τα δώρα κάτω από τα κλαδιά του έλατου.

Και να που πραγματικά είχε δίκιο.

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν με γοργούς ρυθμούς και κάποια μαγική στιγμή, το καπάκι του κουτιού που κρατούσε κλειστή την φουντωτή Χριστουγεννιάτικη γιρλάντα με τους εφτά αγγέλους άνοιξε.

Το φως ξεχύθηκε λαμπρό και ζεστό μέσα στο κουτί και ξύπνησε τα αγγελάκια που χαρούμενα φώναξαν όλα μαζί πια:

-Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Μαζί με αυτό, άνοιξαν και άλλα κουτιά.

Το μεγάλο κουτί με τις γυάλινες μπάλες που τσούλησαν γρήγορα στο χαλί.

Το κουτί με τους βελούδινους φιόγκους που τεντώθηκαν νυσταγμένοι.

Το κουτί με τις καμπάνες που με μιας άρχισαν να χτυπάνε.

Τον ξύλινο καρυοθραύστη που ακόνισε την μασέλα του.

Τα Άγιο-Bασιλάκια που κρατούσαν κιθάρες και βιολιά στα χέρια τους.

Και στη γλώσσα των παιχνιδιών που κανείς δεν γνωρίζει και δεν ακούει, άρχισαν όλα τα στολίδια να πανηγυρίζουν, να γελάνε και να τραγουδάνε χαρούμενα που μετά από μεγάλη αναμονή οι γιορτές έφτασαν και το φως της μέρας ανέδειξε τα όμορφα χρώματα τους.

Μα πιο πολύ χαρούμενος ήταν ο μικρός άγγελος της φουντωτής γιρλάντας. Γιατί αυτός ήξερε πιο μπροστά από τα άλλα στολίδια πως τα Χριστούγεννα είχαν φτάσει.

Το μύριζε και το ένιωθε μέσα στην καρδιά του και δεν έβλεπε την ώρα να σταθεί πάνω στο δέντρο και πάλι.
Και η στιγμή αυτή είχε φτάσει.

Τα λεπτά χέρια μιας όμορφης γυναίκας με μακριά μπουκλωτά μαλλιά μπήκαν μέσα στο κουτί και έπιασαν την γιρλάντα με τους αγγέλους. Η καρδιά του μικρού αγγέλου πήγε να σπάσει.

-Τώρα θα πετάξω ψηλά στο έλατο, σκέφτηκε. Θα δω το στολισμένο σπίτι, τα παιδάκια που τρέχουν γύρω από τα σκορπισμένα στο σαλόνι στολίδια και δώρα, τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων να ζεσταίνουν το κρύο που ένιωθα τόσο καιρό μέσα στο κουτί.

Μα καθώς σκεφτόταν όλα αυτά, χρατς!

Το χάρτινο φτερό του πιάστηκε στο καπάκι από το κουτί που δεν είχε καλά ανοίξει και κόπηκε στη μέση.

-Αχ τι κρίμα! Έσκισα το φτερό του τελευταίου στη σειρά αγγέλου. Δεν πειράζει.

Τώρα η γιρλάντα θα έχει μόνο έξι αγγέλους, είπε η γυναίκα με τα μπουκλωτά μαλλιά και παίρνοντας στα χέρια της ένα ψαλίδι έκοψε το σκοινί που συγκρατούσε τον άγγελο στην φουντωτή γιρλάντα και τον έβαλε και πάλι μέσα στο κουτί.

Όλα τότε ησύχασαν.

Τα στολίδια έπαψαν να γελάνε και να φωνάζουνε στη γλώσσα των παιχνιδιών.

Το φως που έλουζε τα κουτιά χλόμιασε και το κρύο σκέπασε τον μικρό άγγελο με το σκισμένο φτερό, που έμεινε ξαπλωμένος στον πάτο του κουτιού.

-Δεν θα γνωρίσω τα φετινά Χριστούγεννα.

Δεν θα μυρίσω τα φρεσκοψημένα γλυκά στο φούρνο.

Δε θα τραγουδήσω μαζί με τα παιδιά, που θα στέκονται στην πόρτα χτυπώντας τριγωνάκια τα κάλαντα για τον Χριστούλη, είπε πολύ λυπημένος ο μικρός άγγελος και χάρτινα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα ζωγραφισμένα μάτια του.

Μα πριν προλάβει να κρυώσει η καρδούλα του, άλλο ένα χέρι μπήκε μέσα στο κουτί.
Ήταν μικρό και στρουμπουλό και άρχισε να ψαχουλεύει το κουτί ανακατεύοντας το μπαμπάκι του πάτου τόσο, που ο άγγελος έκανε τούμπες.

Ύστερα, έπιασε τον μικρό άγγελο που έστεκε, χωρίς την γιρλάντα, μόνος με το σκισμένο φτερό του. Κι όταν το χέρι τον σήκωσε, ο άγγελος, έστω και με ένα φτερό, πέταξε ψηλά κι αντίκρισε ένα μικρό παιδάκι, που ίσα ίσα στεκόταν στα ποδαράκια του και περπατούσε άτσαλα.

Το μικρό παιδάκι με τον άγγελο στο τεντωμένο του χέρι έφτασε στραβοπατώντας τη γυναίκα με τα μπουκλωτά μαλλιά και της έδωσε τον άγγελο.

-Θέλεις να τον βάλουμε κι αυτόν στο δέντρο; ρώτησε η γυναίκα.

Το παιδάκι γέλασε τότε τόσο τρανταχτά και γλυκά, που ο μικρός άγγελος έπαψε πια να κρυώνει και μια μαγική θαλπωρή τον τύλιξε.

Η γυναίκα πήρε τον μικρό άγγελο από το χεράκι του παιδιού, του τίναξε από πάνω του τα ανακατεμένα μπαμπάκια και με προσοχή κόλλησε το μισό φτερό που του έλειπε.

Ύστερα, ανεβαίνοντας σε μια μεγάλη σκάλα τον έβαλε πιο ψηλά από τα άλλα στολίδια, πιο ψηλά ακόμα και από την γιρλάντα των έξι αγγέλων.

Στην κορυφή του δέντρου!

Και καθώς το μικρό παιδάκι είδε τον άγγελο τόσο λαμπερό και όμορφο άρχισε να χτυπάει παλαμάκια και για μια στιγμή φάνηκε σε όλους πως ο μικρός άγγελος ζωντάνεψε κι έγινε ένας αληθινός άγγελος που είχε κατέβει από τον ουρανό για να αναγγείλει τη γέννηση του Χριστού.

Κι εκεί απάνω ο μικρός άγγελος έζησε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που είχε ζήσει ποτέ του.
Με μυρωδιές, με τραγούδια, με γέλια και παιχνίδια, μα και με κάτι ακόμα που έκανε τις γιορτινές μέρες πιο πλούσιες και πιο ζεστές.

Με αγάπη!

[Admin]

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη.
Δώσ' της κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινίσει.

Αρχή του παραμυθιού μας, καλησπέρα της αφεντιάς σας...

ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ

Ήταν μια χρονιά, που όλα πήγαν στραβά για τον Αϊ-Βασίλη. Κατ’ αρχήν, τα ποντίκια του’ χαν τρυπήσει το σάκο και τα παιχνίδια του έπεφταν.

Μετά ανακάλυψε ότι τα καλικαντζαράκια είχαν αυξηθεί μέσα στις χριστουγεννιάτικες καλές του μπότες. Επίσης οι καλικάντζαροι είχαν χρησιμοποιήσει όλα τα χαρτιά για να ζωγραφίσουν, κι έτσι δεν του ’μεινε χαρτί για να απαντήσει σε όλους όσους του είχαν στείλει γράμματα. Κι όταν πήδηξε στο έλκηθρο του, χτύπησε σε μια πέτρα, που ένα από τα καλικαντζαράκια είχε τοποθετήσει εκεί.

Τελικά ξεκίνησε μια ώρα αργότερα, με τα φτερνίσματα των ελαφιών να του τρυπάνε τ’ αυτιά. Ήταν όλα κρυωμένα κι αισθάνονταν πολύ χάλια. Ο Αϊ-Βασίλης έπρεπε να τα κάνει να τρέξουν γρηγορότερα για να αναπληρώσει την χαμένη ώρα. Δεν τολμούσε να σκεφτεί τι θα γινόταν αν δεν προλάβαινε να επισκεφτεί όλα τα παιδιά του κόσμου πριν ξημερώσει.

Έτρεχαν σαν τον άνεμο με τα κουδουνάκια να χτυπάνε δυνατά και έφτασαν στο πρώτο σπίτι. Ο Αϊ-Βασίλης γλίστρησε απ’ την καμινάδα όπως ο πυροσβέστης απ’ το κοντάρι. Και γέμισε κάθε κάλτσα δίπλα στα κοιμισμένα παιδιά. Μετά ξεκίνησαν, για το επόμενο χωριό, την επόμενη πόλη, την επόμενη χώρα ώσπου… Η μυτούλα του Τάραν, σταμάτησε να λάμπει. Ξαφνικά ήταν πολύ πολύ σκοτεινά. Βρίσκονταν στο μέσο του πουθενά και δεν υπήρχαν φώτα από κάτω για να τους καθοδηγήσουν. Το ελάφι σταμάτησε.

«Τι συμβαίνει Τάραν;» είπε ο Αϊ-Βασίλης.
«Να, είναι αυτό το κρύωμα στη μύτη» είπε ο Τάραν.
«Έκανε τη μύτη μου να σταματήσει να λάμπει».
«Μα τις μπότες μου!», είπε ο Αϊ-Βασίλης θυμωμένος. Έσκυψε μπροστά απ’ το έλκηθρο και βρήκε ένα φακό. Όταν τον άναψε, μια λεπτή γραμμή φωτός ξεχύθηκε μπροστά του.
«Μα τη γενειάδα μου», είπε ο Αϊ-Βασίλης.

«Αυτό είναι όλο κι όλο το φως που έχουμε, και δε θα διαρκέσει για πολύ. Μόνο ένα πράγμα μπορούμε να κάνουμε, θα πρέπει να ξυπνήσουμε τον Άνθρωπο του Φεγγαριού».

Μόλις το είπε, βογγητά απογοήτευσης βγήκαν απ΄ τα ελάφια. Δε φτάνει που έκαναν το γύρο του κόσμου, κρυωμένα, έπρεπε να πάνε επίσκεψη και στον Άνθρωπο του Φεγγαριού. Άλλωστε ήταν τόσο γκρινιάρης.

«Ελάτε τώρα», είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Πρέπει να πηγαίνουμε. Έχουμε ήδη αργήσει».

Οδήγησε το έλκηθρο μακριά απ’ τη γη και πετάξανε προς τα πάνω, καθοδηγούμενοι απ’ τη λεπτή φωτεινή γραμμή. Δεν πήρε πολύ ώρα. Ήταν πιο γρήγορο να πάνε στο φεγγάρι παρά να κάνουν το γύρω του κόσμου. Μόλις έφτασαν, ο Αϊ-Βασίλης βγήκε απ’ το έλκηθρο κι έτρεξε προς την πόρτα του Ανθρώπου του Φεγγαριού. Χτύπησε δυνατά. Δεν πήρε απάντηση. Ξαναχτύπησε. Πάλι καμιά απάντηση. Ένα δυνατό ροχαλητό αντηχούσε γύρω απ’ το σπίτι του.

«Μα τις μπότες μου!», είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Ποτέ δεν πρόκειται να τον ξυπνήσουμε».

Τα ελάφια κάθονταν δυσαρεστημένα χτυπώντας τα πόδια τους.

«Ελάτε τώρα, ελάφια. Θέλω να κοπανήσετε τις οπλές σας, να χλιμιντρίσετε όσο πιο πολύ μπορείτε και να χοροπηδήσετε για να κάνετε τα καμπανάκια σας να κουδουνίσουν».
«Αφού είμαστε κρυωμένοι! Τι θα γίνει με τους λαιμούς μας;» διαμαρτυρήθηκε ο Ρούντολφ.
«Δεν πειράζει», είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Αυτό είναι επείγον!»

‘Έτσι τα ελάφια έκαναν ό,τι τους είπε.
Ο θόρυβος ήταν τρομερός. Ο Αϊ-Βασίλης προσπαθούσε κι αυτός, φωνάζοντας ΧΟ!ΧΟ!ΧΟ! όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Ξαφνικά, ένα φως άναψε μες στο σπίτι και μια γκρινιάρικη φωνή ακούστηκε.

«Τι συμβαίνει; Ποιος κάνει τόση φασαρία; Ποιος τόλμησε να με ξυπνήσει σε μια απ’ τις λίγες μέρες που μπορώ να κοιμηθώ; Μίλα αμέσως!»

«Λυπάμαι πολύ», είπε ο Αϊ-Βασίλης, «αλλά χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου. Είμαι ο Αϊ-Βασίλης και κάνω το γύρο του κόσμου, μοιράζοντας δώρα. Αλλά η μύτη του Τάραν έσβησε και δε μπορούμε να βλέπουμε προς τα πού πάμε».

Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε κι ένας πελώριος, κακοδιάθετος άνθρωπος εμφανίστηκε. «Υποθέτω ότι θα θέλετε να δουλέψω, έτσι δεν είναι;» είπε ο Άνθρωπος του Φεγγαριού. «Έρχεστε εδώ και με ξυπνάτε με τους θορύβους σας και τώρα θέλετε να δουλέψω. Γιατί θα’ πρεπε;…»

Ο Αϊ-Βασίλης πήρε μια βαθιά ανάσα και τα ελάφια κούνησαν τα κεφάλια τους ανήσυχα. «Πολλά παιδιά θα είναι δυστυχισμένα, άμα ξυπνήσουν το πρωί και δε βρουν τα δώρα τους», είπε ο Αϊ-Βασίλης.

«Εμένα κανείς δε μου’ χει κάνει ποτέ δώρο», γκρίνιασε ο Άνθρωπος του Φεγγαριού. «Ποτέ. Ούτε καν μια χριστουγεννιάτικη κάρτα. Μισώ τα Χριστούγεννα. Γι’ αυτό πάντα κοιμάμαι την παραμονή των Χριστουγέννων, αντί να δουλεύω».

Ο Αϊ-Βασίλης άκουσε υπομονετικά και μετά του ήρθε μια ιδέα.

«Θα σου πω τι θα γίνει», είπε. «Θα σου φέρω εγώ δώρα. Θα ’ρχομαι με τα ελάφια μου κάθε χρόνο, αφού έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο, και θα τρώμε πίτες, θα συζητάμε κι εσύ θα ανοίγεις δώρα μπροστά στο τζάκι. Αλλά για αντάλλαγμα πρέπει να υποσχεθείς ότι πάντα θα δουλεύεις την παραμονή των Χριστουγέννων, ώστε πάντα να βρίσκω το δρόμο μου».

Ένα σπινθηροβόλο βλέμμα εμφανίστηκε στο κατσούφικο πρόσωπο του Ανθρώπου του Φεγγαριού.
«Αλήθεια το λες;»

«Στρώσου στη δουλειά τώρα», είπε ο Αϊ-Βασίλης «και θα έρθω για πρωινό και θα σου φέρω τα δώρα σου».

Ο Άνθρωπος του Φεγγαριού εξαφανίστηκε μέσα, χωρίς άλλη κουβέντα. Ξαφνικά, όλο το μέρος λούστηκε στο φως. Τα ελάφια ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους μισοτυφλωμένα. Ο Αϊ-Βασίλης πήδηξε στο έλκηθρο.

«Ελάτε λοιπόν», είπε. «Τρέξτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο».

Και ξεκίνησαν προς τα κάτω, όλο και πιο κάτω, ώσπου είδαν τις κορυφές των δέντρων και των σπιτιών. Όταν ο Αϊ-Βασίλης γύρισε να δει πίσω, είδε το φεγγάρι να λάμπει και το πρόσωπο του Ανθρώπου του Φεγγαριού, να λάμπει περισσότερο.

Ο Αϊ-Βασίλης, μόλις που πρόλαβε να μοιράσει όλα τα δώρα, εκείνη τη χρονιά. Μετά γύρισε πίσω στο φεγγάρι και μοιράστηκε πίτες και γλυκά με τον Άνθρωπο του Φεγγαριού και του άφησε τα δώρα του. Μετά επέστρεψε στο Βόρειο Πόλο την ώρα του μεσημεριού, ανήμερα τα Χριστούγεννα. Έστειλε τα ελάφια του να ξεκουραστούν για μια βδομάδα κι αυτός πήγε για ένα μακρύ ύπνο.

Ο Άνθρωπος του Φεγγαριού, δουλεύει πάντα την παραμονή των Χριστουγέννων κι όπως μπορείτε να δείτε, χαμογελάει όλες τις ημέρες του χρόνου.

ΠΗΓΗ: ΓΙΑΠΡΑΚΙ